زمانی که بیمار به پزشک مراجعه می کند، معمولا شرح حالی خلاصه و دقیق در مورد علائم آنورکتال و سابقه پزشکی گذشته او پس از معاینه فیزیکی ضروری است. یافته های رایجی که منجر به تشخیص آبسه پری رکتوم می شود تب، قرمزی، تورم و حساسیت به لمس است. با این حال، در حالی که اکثر آبسه ها در قسمت بیرونی پوست اطراف مقعد قابل مشاهده هستند، مهم است که تشخیص داده شود که ممکن است هیچ تظاهرات خارجی آبسه وجود نداشته باشد، به جز شکایت از درد یا فشار مقعدی. معاینه دیجیتال رکتوم ممکن است باعث درد شدید شود.
هنگام تشخیص فیستول مقعدی، معمولاً در معاینه یک سوراخ خارجی که چرک، خون یا مدفوع را تخلیه می کند، دیده می شود. بافت انباشته در دهانه خارجی نشان دهنده ابتلا فرد به فیستول است. معاینه رکتال دیجیتال ممکن است از دهانه خارجی چرک خارج شود. برخی از فیستول ها خود به خود بسته می شوند و زهکشی ممکن است متناوب باشد و شناسایی آنها در زمان مراجعه به مطب سخت می شود. گاهی اوقات می‌توان یک «بند ناف» یا مجرا از دهانه خارجی به سمت کانال مقعد لمس کرد که نشان دهنده قسمتی است که سوراخ داخلی فیستول وجود دارد.
برای تشخیص به چه دکتری باید مراجعه کرد؟
وقتی متوجه شدید که به بیماری فیستول مقعدی دچار شدید، چند راه پیش رو دارید و می توانید به چند متخصص مراجعه کنید. که عبارتند از:
- جراح عمومی
- متخصص گوارش
- متخصص آنورکتال
این پزشکان با آگاهی از تمام روش های درمان، میتوانند بهترین گزینه را نسبت به شرایط فرد انتخاب کنند.
روشهای درمان فیستول چیست؟
در حال حاضر، هیچ درمان دارویی برای این مشکل در دسترس نیست و می توان گفت جراحی همیشه برای درمان فیستول مقعدی ضروری است. اگر فیستول عضله اسفنکتر را هم درگیر کرده باشد، فیستولوتومی ممکن است انجام شود. این روش شامل باز کردن طول کل کانال فیستول است، در نتیجه دهانه داخلی کانال مقعدی به دهانه خارجی متصل می شود و شیاری ایجاد می شود که از داخل به بیرون بهبود می یابد.
عمل جراحی
جراحی ممکن است همزمان با تخلیه آبسه انجام شود، اگرچه معمولاً فیستول تا هفته ها پس از تخلیه آبسه آشکار نمی شود. فیستولوتومی یا همان جراحی یک درمان طولانی مدت با درصد موفقیت بالا (92-97٪) است. این میزان موفقیت بالا باید متعادل باشد، البته با خطر بی اختیاری (توانایی کنترل مدفوع) که با تقسیم عضله اسفنکتر مقعدی همراه است. بنابراین، جراح باید ارزیابی کند که آیا فیستولوتومی برای یک بیمار با شرایط خاص مناسب است یا خیر.
لیزر درمانی
امروزه درمان فیستول با لیزر جدیدترین راه است. در کل می توان گفت که بسیاری از بیماری ها با اشعه لیزر قابل درمان هستند. زیرا بسیار ساده است و بدون درد سر! در این روش کل کانال چرکی برش خورده و پس از تخلیه با همان اشعه لیزر جوش می خورد.
دوره نقاهت بسیار کوتاه است و بیمار تا چند روز فقط ممکن است خروج خونابه داشته باشد که پس از عمل طبیعی است.
سایر روشهای پزشکی برای درمان فیستول
علاوه بر فیستولوتومی، تعدادی گزینه درمانی جراحی دیگر برای فیستول مقعدی وجود دارد که شامل برش ماهیچه های اسفنکتر نمی شود. دو روش رایج مورد استفاده در این بیماران عبارتند از فلپ پیشرفت اندوآنال و روش LIFT.
فلپ پیشرفت اندوآنال روشی است که معمولاً برای فیستول های پیچیده یا بیمارانی با خطر بالقوه افزایش یافته برای رنج بی اختیاری ناشی از فیستولوتومی سنتی اختصاص داده می شود. در این روش، دهانه داخلی فیستول توسط بافت سالم قسمتی از پوست پوشانده می شود تا نقطه منشا فیستول بسته شود. میزان عود تا 50 درصد موارد گزارش شده است. برخی شرایط مانند بیماری کرون، بدخیمی، بافت پرتودهی شده و تلاش های قبلی برای ترمیم، و سیگار کشیدن، احتمال شکست را افزایش می دهند. اگرچه عضله اسفنکتر در این روش تقسیم نشده است، بی اختیاری خفیف تا متوسط هنوز گزارش شده است.
لیفت LIFT فیستول
یکی دیگر از درمان‌های بدون برش اسفنکتر برای فیستول مقعدی، روش LIFT (بسته شدن مجرای فیستول بین اسفنکتری) است. این روش شامل تقسیم مجرای فیستول در فضای بین عضلات اسفنکتر داخلی و خارجی است. این روش از تقسیم عضله اسفنکتر جلوگیری می کند و میزان موفقیت مشابه فلپ پیشرفت اندوآنال را دارد.
منبع انواع دانستی های بیماری فیستول مقعدی:
https://www.forsatnet.ir/14001029-6.html
https://cliniczarei.com/tag/%d9%81%db%8c%d8%b3%d8%aa%d9%88%d9%84/
